Δεν έχουμε όλοι οι αλκοολικοί τα ίδια συμπτώματα.

Αρκετοί πιστεύαμε ότι μόνο με το οινόπνευμα είχαμε αυτοπεποίθηση και νοιώθαμε άνετοι στη συντροφιά άλλων
- συχνά δε βρίσκαμε τέλος στις γιορτές και πάντα θέλαμε άλλη μία γουλιά
- χαιρόμασταν με κάθε αφορμή για ποτό κι οι σκέψεις μας τριγυρίζανε σε αυτό
- μεθούσαμε χωρίς να το θέλουμε
- προσπαθούσαμε να ελέγξουμε την κατανάλωση ποτού αλλάζοντας σε άλλα είδη οινοπνεύματος
- προσωρινά δεν πίναμε και δίναμε μεγάλες υποσχέσεις
- πίναμε κρυφά
- λέγαμε ψέματα σε σχέση με τα ποτά
- κρύβαμε μπουκάλια
- πίναμε στη δουλειά ή στο σχολείο
- πίναμε όταν ήμασταν μόνοι
- είχαμε κενά μνήμης (δε ξέραμε τι είπαμε ή κάναμε το προηγούμενο βράδυ)
- πίναμε το πρωί λόγω πονοκέφαλου, τύψεων και φόβων
– μερικοί δεν μπορούσαμε να φάμε και παθαίναμε ασιτία
– αρρωσταίναμε από ηπατική κίρρωση
– μας προσέβαλλαν έντονες τρεμούλες
– υποφέραμε από τρελές φαντασιώσεις και κράμπες όταν στερούμασταν το οινόπνευμα.

Αυτοί οι «κρυφοί» υποψήφιοι αλκοολικοί συχνότατα είναι νέοι κι είναι συντριπτικά περισσότεροι από τους ναρκομανείς. Ο αλκοολικός δεν μπορεί να ελέγξει τον τρόπο που πίνει και θεωρείται σωματικά, πνευματικά και ψυχικά άρρωστος. Πάσχει εφόρου ζωής όπως π.χ. από το διαβήτη κι, αν δε θεραπευτεί έγκαιρα, καταλήγει στο μοιραίο.

Όταν κάποιος έχει χάσει την ικανότητα να πιει με έλεγχο, δεν μπορεί πλέον να πίνει χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τον εαυτό του. Ακόμα και μετά από χρόνια αποχή από το αλκοόλ «ένα ποτηράκι είναι πολύ και μία νταμιτζάνα είναι λίγο».